Leczenie skoliozy

Skolioza u pacjentów z chorobami tkanki łącznej.  Najczęstszym jej rodzajem jest tzw. skolioza idiopatyczna, której przyczyna nie jest znana. Różni się ona od skoliozy spowodowanej przez zespół Marfana. W zespole Marfana skolioza przybiera zazwyczaj formę krótkiego łuku w odcinku piersiowym i występuje jednocześnie z dość dużym garbem żebrowym jednostronnym, zazwyczaj prawostronnym u dzieci praworęcznych i lewostronnym u dzieci leworęcznym.

Chirurgiczne leczenie skoliozy. Lekarze zalecają przeprowadzenie operacji kręgosłupa gdy krzywizna skoliozy osiągnie 40 stopni lub więcej, tak by uniknąć późniejszych problemów z płucami, bólu pleców i dalszych deformacji. Zdecydowanie bezpieczniej operować jest zanim skolioza zacznie bardziej postępować.

Operacja skoliozy polega na wyprostowaniu kręgosłupa za pomocą metalowych prętów i ustawieniu go w pozycji wyprostowanej. Kręgosłup częściej operowany jest z dostępu tylnego, rzadziej z przedniego. W kręgi wkręca się śruby, które utrzymują pręt w odpowiedniej pozycji. Pręty umieszczane są głęboko pod mięśniami pleców na kręgach i nie są odczuwalne dla osoby zoperowanej. Podczas gdy pręty utrzymują kręgosłup prosto, kręgosłup kostnieje w usztywnionej formie. Pręty nie bolą po wygojeniu się pleców po operacji. U dzieci poniżej 10 roku życia, których kręgosłupy wciąż rosną można zastosować pręty rosnące razem z dzieckiem, tzw. pręty magnetyczne, które wraz ze wzrostem dziecka wydłuża się za pomocą specjalnego urządzenia przez skórę dziecka. Tradycyjne pręty niestety wymagają operacyjnego wydłużania cyklicznie, dopóki nie zakończy się wzrost dziecka.

Operacja skoliozy kończy się zwykle powodzeniem i wyprostowaniem skrzywionego kręgosłupa do poziomu akceptowalnego i bezpiecznego dla pacjenta. Często podczas takiego zabiegu potrzebna jest transfuzja krwi i należy zabezpieczyć odpowiednią ilość jednostek krwi przez zabiegiem.

Komplikacje takie jak poluźnienie prętów, problemy z kostnieniem usztywnionego kręgosłupa czy porażenie nerwów mogą się zdarzyć, jednak są rzadkie. Zwykle pacjent po operacji może wrócić do aktywności w okresie od 1 do 2 miesięcy po zabiegu.

Często pada pytanie czy po operacji kręgosłupa można wykonywać badanie rezonansu magnetycznego mając w ciele metalowe pręty? Takie badanie jest możliwe bez względu na rodzaj zastosowanego pręta. Pręty na badaniu występują jako niewidoczny obszar lub jako efekt świetlnej poświaty. Najmniejsze efekty zakłócające badanie wykazują pręty tytanowe.

Oto niektóre fakty, które należy wziąć pod uwagę podczas leczenia operacyjnego skoliozy u pacjenta z zespołem Marfana:

• U 1 na 4 osoby z zespołem Marfana szypułki (wystające części kręgów) są wąskie i cienkie. Problematyczne może być wtedy użycie śrub utrzymujących pręty w miejscu. W takim przypadku chirurg musi zastosować inne metody operacyjne, aby utrzymać pręty na miejscu.
• Opona twarda (przestrzeń wokół kręgosłupa, w której znajduje się płyn rdzeniowy) jest osłabiona u osób z zespołem Marfana. Zwiększa to ryzyko wycieku płynu rdzeniowego podczas operacji. Chirurg musi zachować szczególną ostrożność operując takiego pacjenta.
• U osób z zespołem Marfana istnieje większe prawdopodobieństwo, że skolioza powróci po operacji. Zdarza się to rzadziej, jeśli podczas zabiegu usztywniony zostanie dłuższy odcinek kręgosłupa.
• Osoby z zespołem Marfana mogą mieć nietypowy kształt kanału rdzenia kręgowego wewnątrz kręgosłupa, w przekroju widać kształt podobny do kształtu muszelki a nie obły kanał. Chirurg powinien uważnie obejrzeć badanie tomografii komputerowej pacjenta by dobrze zaplanować zabieg.
• Kręgosłup osoby z zespołam Marfana może skręcać się jednocześnie do przodu i w bok. Chirurg musi tak zaplanować zabieg by poradzić sobie jednocześnie z obiema tymi wadami.

Sposób leczenia skoliozy zależy od jej typu, postępów rehabilitacji, współpracy i możliwości dziecka. Na pewno bardzo dużo można zrobić codziennymi ćwiczeniami od najmłodszych lat, ale czasem nie da się uniknąć operacji.